نامه تنسر به گشنسب - بهرام خور زاد ، مجتبی مینوی ، محمد اسماعیل رضوانی

در قرن دوم هجری، همگام با فرزانگان و دانشمندان ملت‌های مختلف که در جهت انتقال علوم گوناگون به میان مسلمانان تلاش می‌کردند، شماری از علمای ایرانی نیز که از فرهنگ و تمدنی غنی برخوردار بودند، کوشیدند تا از فرصتی که نهضت ترجمه پدید آورده بود برای حفظ و صیانت از میراث دیرینه‌ی خویش استفاده کنند و با ترجمه‌ی بخشی از آثار ایرانی به زبان عربی برجستگی‌ها و ارزش‌های میراث خود را نشان دهند.
عبدالله ابن مقفع (106ـ142 هـ ـ.ق) از نامورترین فرزانگان ایرانی عصر اول عباسی بود که در این مسیر کوشش‌های ارزشمندی را انجام داد. او اگرچه خیلی زود مورد حسد و خشم بزرگان عباسی قرار گرفت و کشته شد، اما در آغاز عصر ترجمه برای صیانت از میراث ایرانی

دست به اقدامات برجسته و ماندگاری زد. ترجمه‌ی کلیله و دمنه، نگارش رساله الاصحابه و رساله‌های موجز، اما پُرمغز و نغز ادب‌الکبیر و ادب‌الصغیر از جمله آثار او و ثمره‌ی تلاش‌های این فرزانه‌ي ایرانی است. در میان ترجمه‌های عبدالله ابن‌ مقفع از ایرانی به عربی، نامه‌ی تنسر یکی از مهم‌ترین آن آثار است.

دانلود متن کامل کتاب الکترونیک
نامه تنسر به گشنسب - مجتبی مینوی ، محمد اسماعیل رضوانی