"ميرزا جلال الدين كه يكي از استادان بسيار بزرگ نثر فارسي عهد تيموريان هند به شمار مي رفت از طرف شاهجهان به نگارش دوران درخشان وي مأموريت يافت. او در سال ۱۰۵۰ هجري به تبعيت از شيوه نگارش محمد امين قزويني تاريخ حوادث
نيمه دوم دهه اول عهد شاهجهان را از آغاز سال پنجم يعني ۱۰۴۲ هجري تا پايان سال هشتم جلوس آن پادشاه ( ۱۰۴۵ ه) به رشته تحرير درآورد.
البتّه انتظارشاهجهان، فراتر از توان قلم امين قزويني و جلال الدين طباطبايي بود. شاهجهان، درصدد بود تا تاريخ دوره سلطنتش از لحاظ سبك انشاء، همطراز اكبرنامه ابوالفضل علّامي باشد. از اين رو، براي ادامه تأليف تاريخ حکمرانيش، يكي از شاگردان ابوالفضل علّامي يعني عبدالحميد لاهوري را برگزيد.
عبدالحميد لاهوري كه به انتظارات و خواسته شاهجهان واقف بود، تلاش مضاعفي را آغاز كرد تا نظر مثبت وي را جلب نمايد. او، پادشاهنامه را مجدداً از سال ۱۰۳۷ هجري آغاز کرد و تا سال ۱۰۵۷ هجري ادامه داد. ظاهراً، شيوه تدوين وقايع اين دو دهه، اسباب رضايت شاهجهان را فراهم ساخت. اما با مرگ عبدالحميد، در سال ۱۰۶۵ هجري، کار مورد نظر شاهجهان نيمه تمام ماند. سپس نگارش پادشاهنامه به شاگرد برجسته ملّا عبدالحميد لاهوري، يعني محمد وارث، تفويض شد. وي، احوال ده ساله سوم سلطنت شاهجهان را به روش پادشاهنامه عبدالحميد لاهوري تدوين نمود."
دانلود رایگان متن کامل کتاب الکترونیک
مقدّمه، تصحيح و تحشی، دکتر سيّد محمّد يونس جعفریچاپ اول: دهلي نو آبان ماه ١٣٨۸ ه ش/نوامبر ٢٠٠۹ م
چاپ و صحافي: الفا آرت, نوئيدا (يو.پي.)
سپاس
پاسخحذف